Prolog.

*****EMILIA*****

Jestem Emilia i w tym roku kończę 25 lat. Jestem w połowie Francuską, a w połowie Polką. Urodziłam się w Paryżu i mieszkałam tam przez 3 lata. Od trzeciego roku życia mieszkam w Polsce. Przez siedem lat mieszkałam w Katowicach, potem przez 6 lat w Kędzierzynie-Koźlu, a teraz we Wrocławiu. Mój tata jest lekarzem i właścicielem szpitala „Głównego” w Kędzierzynie. Mama jest prawnikiem. Ja tak samo chciałam zostać prawnikiem i pracować w firmie mojej mamy. Do Wrocławia przeprowadziłam się by pójść tam do liceum. Tam właśnie poznałam Rafała. Moja siostra Agnieszka od dziewięciu lat jest szczęśliwą mężatką z dwójką dzieci. Łukasz, czyli mąż siostry jest prawnikiem w kancelarii mamy.

Moje życie od pięciu lat jest dla mnie udręką. Myślałam, że Rafał, czyli mój chłopak jest kochany, wspaniały. Ale tak nie jest.  Okazał się brutalem i  tyranem. Bije mnie i upokarza na każdym kroku. Nienawidzę go, a zarazem kocham. Wiele razy trafiłam przez niego do szpitala, nieraz nawet w ciężkim stanie. Nie potrafiłam od niego uciec. A jak już uciekłam, to potrafił mnie szybko znaleźć. Zaprowadzić do domu i pobić aż do nieprzytomności. Wczoraj dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Nie mogę pozwolić mu na to by zabił nasze dziecko. Nie przeżyłabym tego. Nie chcę stracić dziecka po raz drugi. Rok temu zaszłam w ciąże. Kiedy Rafał się o tym dowiedział pobił mnie. Bił mnie po całym ciele, a najbardziej po brzuchu. Bił mnie aż dotąd gdy straciłam przytomność, może nawet i dłużej. Nie pamiętam już tego. A gdy się obudziłam byłam w szpitalu. Potem lekarz oznajmił mi, że poroniłam. Załamałam się wtedy. Po wyjściu ze szpitala próbowałam uciec. Kupiłam bilet do Kędzierzyna i wsiadłam do autobusu. Kiedy byłam na miejscu, Rafał już tam na mnie czekał. Siłą zmusił mnie bym wróciłam do Wrocławia. Nie potrafiłam iść z tym na policję. Bo wiedziałam, że mi nikt by nie uwierzył. Bo Rutkowski pracuje w policji i jest szanowanym kryminologiem. I wiem, że by się z tego wszystkiego wykaraskał, a mnie by uznali za wariatkę. Ale gdy wczoraj dowiedziałam się, że noszę pod sercem to maleństwo. Postanowiłam od niego uciec. Nie chcę je stracić. Zadzwoniłam wczoraj od razu do siostry, jak wyszłam od lekarza. Dziś ma po mnie przyjechać, jak ten bydlak wyjdzie do pracy. Cieszę się, że mogę na nią liczyć. Moja kochana starsza siostrzyczka. Mogę też liczyć na jej męża, Łukasza. 

Jest noc, siedzę na parapecie w kuchni i przyglądam się pełni księżyca. Lubię to robić, ponieważ to mnie uspokaja. Czasem nawet zapominam o tych przykrych zdarzeniach jakie mnie spotykają.

-Czemu nie śpisz? - usłyszałam ten jego spokojny, ale przerażający głos. Przestraszyłam się. Od paru dni stał się spokojniejszy i milszy. A co najważniejsze nie uderzył mnie od tygodnia. Nie wiem co się za tym kryje, ale na pewno nic dobrego. I tego się właśnie obawiam.

-Obudziłam się by się czegoś napić, a potem nie mogłam zasnąć. - odpowiedziałam. Podszedł do mnie i pocałował w głowę. 

-Chodźmy już do łóżka.- powiedział i chwycił mnie za rękę. Zmuszona musiałam zejść z parapetu i udać się do sypialni z nim. Nie chciałam ryzykować i się mu przeciwstawiać. Położyłam się, a Rafał się do mnie przytulił. 

Tym gestem poczułam się bezpiecznie, ale to chwilowe takie uczucie.

Cieszę się, że od rana zniknie mi z oczu. Że nie będę już przez niego tak traktowana. Zacznę wszystko od nowa, że przyszłość mojego dziecka będzie z dala od tego tyrana. Nie wiem, czy komuś jeszcze zaufam. Nie wiem czy bym potrafiła. Nie po tym co mi się przytrafiło. Po jakimś czasie odpłynęłam w krainę Morfeusza.

*****KEVIN*****

Jestem szczęśliwym ojcem, mam dobrą pracę i spełniam swoje marzenia. Ale jest to „ale”. Brakuje mi do szczęścia tylko miłości. Po śmierci mojej narzeczonej, czyli matki Antonina załamałem się. Po roku poznałem Annę i myślałem, że to ta jedyna. Ale miesiąc temu mnie zostawiła. Bez słowa wyjaśnienia, po prostu uciekła. Przed poznaniem An, spotykałem się z innymi. Ale kiedy mówiłem im, że mam syna. Rezygnowały z dalszego spotykania się. Chciałbym poznać dziewczynę, która pokocha mnie, nie za to, że gram. Ale za to jaki jestem. I zaakceptuje to, że mam dziecko. Nie wymagam dużo. Takie jest moje życie.

___________________________________________

Witam was z prologiem. :)

Mam nadzieję, że już z ostatnim. :P

Mam nadzieję, że się wam spodoba. :]

Chodź historia głównej bohaterki jest straszna i smutna. :(

Czekam na waszą opinię. xD

To tyle. xP

Do pierwszego rozdziału. :D

Pozdrawiam. :*